Emanuel Ernst Mendel, urodzony 28 października 1839 roku w Bunzlau, a zmarły 23 czerwca 1907 roku w Berlinie-Pankow, był wybitnym niemieckim lekarzem specjalizującym się w neurologii oraz psychiatrii. Jego wkład w rozwój tych dziedzin jest niezaprzeczalny.
Mendel pełnił funkcję profesora na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma, gdzie zyskał uznanie wśród studentów oraz współpracowników. Dodatkowo, był dyrektorem polikliniki w Berlinie, co umożliwiło mu praktyczne zastosowanie wiedzy w terapii i diagnostyce zaburzeń neurologicznych oraz psychiatrycznych.
Życiorys
Emanuel Mendel przyszedł na świat 28 października 1839 roku w Bunzlau, obecnie znanym jako Bolesławiec. Urodził się w żydowskiej rodzinie, będąc synem kupca Wolfa Mendla (1808-1879) oraz jego żony Rosalie, z domu Guhrauer. Młodość spędził w Legnicy, gdzie uczęszczał do gimnazjum, a następnie kontynuował naukę, studiując medycynę na Śląskim Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu oraz na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Studia ukończył w 1860 roku.
W latach 1860 oraz 1870-1871 pełnił funkcje lekarza wojskowego. W 1882 roku założył i zaczął wydawać Neurologisches Centralblatt, które stało się oficjalnym czasopismem Berlińskiego Towarzystwa Psychiatrów i Neurologów. Wśród jego asystentów znaleźli się wybitni naukowcy, tacy jak Łazar Minor, Louis Jacobsohn-Lask, Hugh Talbot Patrick, Paul Schuster, Max Bielschowsky oraz Edward Flatau.
Emanuel Mendel był także aktywnym członkiem politycznym, należąc do Deutsche Fortschrittspartei. Pełnił rolę członka Reichstagu w dwóch kadencjach, od 1877 do 1881 roku. Jego osiągnięcia w dziedzinie medycyny zostały docenione, co zaowocowało nadaniem tytułu tajnego radcy medycznego (Geheimer Medizinalrat) w 1906 roku. Po długiej chorobie zmarł 23 czerwca 1907 roku.
Prywatnie był żonaty z Susanne Lindow (znaną także jako London), z którą doczekał się synów Kurta i Fritza, a także córek: Gertrud, zamężną Adler oraz Charlotte. Emanuel Mendel znalazł swój ostatni spoczynek na cmentarzu w Berlinie-Wedding (Urnenfriedhof Gerichtstraße).
Dorobek naukowy
Emanuel Mendel jest postacią, która znacząco wpłynęła na rozwój medycyny, zwłaszcza w dziedzinie psychiatrii oraz neurologii. Jest szczególnie znany z wprowadzenia uzyskiwanej z australijskiej rośliny Dubosia myoporoides duboizyny, która jest stosowana w leczeniu choroby Parkinsona. Jego prace i badania przyczyniły się do wzrostu zainteresowania łączeniem tych dwóch dziedzin, które Mendel postrzegał jako komplementarne.
Dodatkowo, Mendel prowadził badania nad padaczką oraz porażeniem postępującym, co pokazuje jego szerokie zainteresowania i umiejętności w różnych obszarach medycyny i psychiatrii.
W 1902 roku opublikował podręcznik psychiatrii zatytułowany Leitfaden der Psychiatrie für Studierende der Medicin, wydany w Stuttgarcie przez Enke. Książka ta spotkała się z dużym uznaniem i została przetłumaczona na wiele języków, w tym na angielski, gdzie nosi tytuł A Psychological Study of Insanity for Practitioners and Students, a tłumaczenia dokonał William Christopher Krauss.
Wybrane prace
Oto zestawienie wybranych prac, które miały istotny wpływ na rozwój psychatrii i neurobiologii w XIX i XX wieku:
- Die progressive Paralyse der Irren, Berlin 1880,
- Die Manie: Eine Monographie, Urban & Schwarzenberg 1881,
- Der Hypnotismus, 1889,
- Die Tabes bei weiblichen Geschlecht, Neurologisches Centralblatt 1, 19-24, 1901,
- Leitfaden der Psychiatrie für Studirende der Medicin, Stuttgart: Enke, 1902,
- Краткое руководство к психиатрии. Перевод с немецкого В.Г. фон-Гольштейна, СПб: Практическая Медицина (В.С. Эттингер), 1904,
- Text-book of Psychiatry: A Psychological Study of Insanity for Practitioners and Students, F. A. Davis Company 1907.
Przypisy
- ::: Mendel ::: Entlang der Panke - Regionales aus dem alten Bezirk Pankow in Berlin [online], www.pankeguide.de [dostęp 23.11.2017 r.]
- Manfred Sturzbecher. Mendel, Emanuel W: Neue Deutsche Biographie Bd.: 17, Melander - Moller, Berlin, 1994 r., s. 39-40
- Jürgen Peiffer: Hirnforschung in Deutschland 1849 bis 1974: Briefe zur Entwicklung von Psychiatrie und Neurowissenschaften oraz wpływ politycznego środowiska na naukowców. Springer, 2004 r., s. 1097
- Moeli C. Emanuel Mendel †. „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”. 43 (2), s. 818, 1907 r. DOI: 10.1007/BF01811994
- Pagel JL: Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin–Wien: 1901 r., s. 1115–1116
- Bleichröder Family Trees Collection
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Carl Ferdinand Appun | Marcin Gerstmann | Salomon Gesner | Stefan Czmur | Leszek BosekOceń: Emanuel Mendel