Stefan Czmur

Wojsko i służby mundurowe

Stefan Czmur, urodzony 2 listopada 1949 roku w Bolesławcu, jest osobą o bogatej historii wojskowej i dyplomatycznej. Jako polski żołnierz, awansował na rangę generała brygady, co świadczy o jego znaczącym wkładzie w obronność kraju.

Oprócz kariery wojskowej, zwyciężył w dziedzinie wiedzy, uzyskując tytuł doktora nauk wojskowych. Jego wiedza i doświadczenie znalazły również zastosowanie w sferze dyplomatycznej, gdy w latach 2012–2016 pełnił funkcję ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej w Norwegii.

Życiorys

W 1968 roku Stefan Czmur rozpoczął swoją przygodę z Ludowym Wojskiem Polskim, gdzie początkowo pełnił służbę w wojskach łączności, a później przeszedł do Sił Powietrznych. W 1972 roku uzyskał tytuł inżyniera w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Łączności, specjalizując się w kierunku dowódcy w obszarze łączności radiowej. Jego edukacja nie kończyła się na tym etapie; w 1980 roku ukończył Akademię Sztabu Generalnego (ASG) w dziedzinie wojska lotniczego jako oficer dyplomowany. Dalsze kształcenie rozpoczął w 1999 roku, kiedy to ukończył USAF Air War College Uniwersytetu Lotniczego w Maxwell AFB, a w 2005 roku wziął udział w podyplomowych studiach z polityki obronnej na Akademii Obrony Narodowej.

W 1984 roku obronił pracę doktorską na ASG, uzyskując stopień doktora nauk wojskowych w zakresie nauk o bezpieczeństwie. Po ukończeniu edukacji rozpoczął pracę jako nauczyciel akademicki w Akademii Sztabu Generalnego, kontynuując ten etap swojej kariery przez wiele lat. W latach 1986–1987 pełnił także służbę w sztabie 4 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego. Od 1990 roku był pracownikiem naukowo-dydaktycznym.

Od roku 2000 pełnił kierownicze funkcje w Sztabie Generalnym WP, zajmując kolejno stanowiska takie jak szef Oddziału Strategii Wojskowej, zastępca szefa Zarządu Strategicznego, oraz zastępca szefa Zarządu Planowania Rozwoju Sił Zbrojnych. W 2003 roku objął funkcję szefa Zarządu Planowania Rozwoju Sił Zbrojnych, będąc kluczowym uczestnikiem w tworzeniu programów rozwoju Sił Zbrojnych RP, które miały na celu wspieranie transformacji związanej z przystąpieniem Polski do NATO. W 2005 roku został awansowany do stopnia generała brygady.

W kolejnych latach, od 2005 roku, pracował w Kwaterze Głównej NATO jako zastępca Polskiego Przedstawiciela Wojskowego przy Komitetach Wojskowych NATO oraz Unii Europejskiej. W 2009 roku został doradcą szefa Sztabu Generalnego WP, gen. Franciszka Gągora. W styczniu 2010 roku rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako radca ministra w Departamencie Polityki Bezpieczeństwa.

12 czerwca 2012 roku został mianowany ambasadorem RP w Norwegii, z akredytacją również na Islandię. Jego kadencja trwała do 31 lipca 2016 roku. Po zakończeniu misji dyplomatycznej, od 1 października 2016 roku, objął stanowisko wykładowcy w Wyższej Szkole Bezpieczeństwa w Poznaniu.

Stefan Czmur jest żonaty z Grażyną Marią Czmur od 1972 roku. Para ma dwoje dzieci: córkę Dagmarę, urodzoną w 1972 roku, oraz syna Michała, który przyszedł na świat w 1981 roku.

Odznaczenia

Stefan Czmur został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami, które świadczą o jego wybitnych osiągnięciach i zasługach.

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w umacnianiu suwerenności i obronności kraju” (2002),
  • Krzyż Wielki Orderu Zasługi, Norwegia (2016).

Publikacje

Stefan Czmur to autor wielu istotnych publikacji dotyczących historii wojskowości i lotnictwa. Poniżej przedstawiamy jego najważniejsze dzieła:

  • Stefan Czmur, El Alamein 1942, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1997,
  • Stefan Czmur, Waldemar Wójcik, Dowódcy lotnictwa i obrony powietrznej = Aviation and air defence commanders, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1998,
  • Stefan Czmur, Waldemar Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Poznań: Redakcja Czasopism Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej; Warszawa: Bellona, 2003.

Przypisy

  1. a b dr Stefan Czmur [online], radon.nauka.gov.pl [dostęp 24.11.2023 r.]
  2. Postanowienie nr 110.48.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 04.08.2016 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2016 r. poz. 965).
  3. Postanowienie nr 110.47.2016 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 04.08.2016 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2016 r. poz. 963).
  4. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12.06.2012 r. nr 110-23-12 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2012 r. poz. 531).
  5. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12.06.2012 r. nr 110-22-12 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2012 r. poz. 530).
  6. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28.10.2002 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2003 r. nr 6, poz. 88).
  7. M.P. z 2005 r. nr 62, poz. 853
  8. Det kongelige hoff, kongehuset.no, 2016, s. 24 [zarchiwizowane 20.12.2022 r.]

Oceń: Stefan Czmur

★★★★★
Średnia ocena:4.98 Liczba ocen:16